Heeft het zin om een auto die in een niet al te beste staat verkeert te laten taxeren? Of is het beter om te wachten tot de auto gerestaureerd is? Het waren vragen waar de eigenaar van deze Citroën ID 19 mee zat. Vredestein-taxateur Huib Adolfs geeft de antwoorden.

Vergane glorie

Echt een plaatje is het niet, deze ID 19. De auto heeft de nodige roestplekken. Met name de portieren zijn toe aan een grondige opknapbeurt en dat is een dure operatie. Ook het rechter achterscherm is slecht, evenals de zogenoemde regengootjes, de gootjes aan de achterkant, aan weerszijden van de kofferbak, onder de spatborden. De bodem heeft vliegroest en voor de laatste APK is een gat in de rechter koker en in de kofferbak gerepareerd. Technisch is de auto niet slecht. Hij rijdt prima, schakelt goed en komt omhoog en zakt weer in als een plumpudding. Wel is het stuurhuis (een beetje) lek. Vervangen is noodzakelijk, maar niet goedkoop als je dat laat doen, want de halve auto moet daarvoor uit elkaar gehaald. Het is tenslotte een Citroën. Kortom, om hier een showroomauto van te maken ben je wel even zoet en vele duizenden euro’s verder.

Simpel

Toch is het de moeite en het geld waard: een ID is een geweldige auto. Het model is van een tijdloze schoonheid. Daar hoeft niet over te worden getwist. Toen de wagen voor het eerst werd tentoongesteld in oktober 1955 op het Parijse autosalon, was dit model een regelrechte sensatie. Citroën begon met de DS, maar omdat er zoveel complicaties waren in het begin met deze auto’s, werd besloten een wat eenvoudiger versie uit te brengen. Dat werd de ID, met een gewone plaatkoppeling, een gewone versnellingsbak en een normaal rempedaal. Bij de DS is dat allemaal hydraulisch met een paddenstoelachtige knop als rempedaal, een halfautomaat en een stuurbekrachtiging. En dat... bleek allemaal stuk te kunnen. Hoe minder hydrauliek hoe beter was de gedachte bij het ontwikkelen van de ID. De ID op deze pagina’s van bouwjaar ’64 heeft de tweede neus en een al wat verder ontwikkelde (traction) motor.
De ID was destijds tegen meerprijs leverbaar met stuurbekrachtiging en de eerste eigenaar was zo verstandig die er bij te bestellen. Het maakt de auto net iets handelbaarder en het slurpend geluid, die de bekrachtiging voortbrengt, went.

Pallas

Wat is zo’n auto nou waard? Vredestein-taxateur Huib Adolfs weet het natuurlijk. Hij is enthousiast over deze auto. De ID mag dan wel niet in topstaat zijn, het is wel een goede basis voor een grondige restauratie. Hoewel het ook niet raar is om deze auto maar gedeeltelijk op te knappen. Wat voor dit exemplaar spreekt is de originele staat. De ID is nog zoals die afgeleverd is, de auto is niet ‘verpallast’. Veel ID/DS-liefhebbers willen graag de duurste Pallas-uitvoering en maken van een willekeurige ID/DS met behulp van een lederen interieur en extra chroomstrippen van een ‘gewone’ ID/DS een Pallas. Dat is natuurlijk een kwestie van smaak en iedereen moet doen wat hij niet laten kan, maar het werkt niet waardeverhogend en het Concours d’Elégance zul je er nooit mee winnen.