Classic Car Magazine

Kleine meisjesdromen
Als facebook had bestaan in Yvettes tienerjaren, dan zou ze ‘vind ik leuk’ aanklikken voor racen. En die bekentenis zet meteen de toon voor de volgende jaren.

Het ouderlijk huis lag vlak aan het circuit van Zolder. Zo kon ze de races van nabij beleven. Ook tijdens vakanties aan zee volgde ze haar grote passie en hing ze vaak rond bij de Mille Miglia renstal. Bij één van die ontmoetingen zei de secretaris: “als je 18 bent mag je eens rijden.”

Aan de start
In 1964 was het dan zover. Ze maakte haar debuut als rallyrijder in een Austin Mini. In 1965 wisselde ze die voor een Saab sport. Daarmee boekte ze aardige resultaten en won ze maar liefst drie dames Trophies: het Circuit des Ardennes, de 12 uur van Oostende en de 12 uur van Ixelles. Haar carrière startte pas echt in 1966. In dat jaar ontdekte ze iets nieuws: klimkoersen (hillclimb). Aan het stuur van een Alfa Romeo Giulia Super 1600 nam ze deel aan verschillende nationale en internationale snelheidsevenementen. In vier daarvan eindigde ze als groepswinnaar. En dan kon ze eindelijk doen waar ze altijd naar uitgekeken had en waar ze goed in was: circuit-racen. In het merk met de geluksbrenger ‘quadrifoglio verde’ zou ze voor het eerst écht rijden op het circuit van Zolder, in de Grand Prix. Ook 1967 wordt gekenmerkt door haar verdienstelijke prestaties. In de auto met het klavertje vier finisht ze als tweede in de GTA en als derde in de klimkoersen.

Overwinningen voor Ford Belgium
Toen haar samenwerking met Alfa Romeo eindigde in ’68, werd ze onmiddellijk aangetrokken door Ford Belgium. Snelheid en veelzijdigheid waren haar troeven. Bovendien was het merk overtuigd van haar promotionele kracht als vrouwelijke bestuurder. Zo kreeg Yvette een professioneel contract om hun Toerismewagen kampioenstitel te verdedigen. In team met Gilbert Stapelaere en Alain Dex lieten de resultaten niet lang op zich wachten. In de nieuwe Escort Twin Cam bereikte ze vaak de checkered flag in eerste positie. Ook aan het stuur van een Formule Ford demonstreerde ze haar strijdlust. Zoals tijdens de Grand Prix in Zolder waar ze het ronderecord van Jacky Ickx verpulverde en met gemak klassements- en groepsoverwinningen behaalde.

Ladies first
Het was een goede zet van Ford om haar talent exclusief te reserveren voor de Toerismeklasse want ‘Fast Fontaine’ domineerde haar mannelijke rivalen.
De 22-jarige bevestigde haar superioriteit in 1969 door een buitengewone topprestatie neer te zetten: ze wint als eerste en enige vrouw het Belgisch Kampioenschap voor Speciale Toerismewagens.
Een jaar later overheerst ze het seizoen in een groen-gele Escort BDA 1840 cc, een bolide van het Ford-BP racing team.

High speed met een Supervan
Heeft het wielen, dan weet Yvette het maximum eruit te halen... Dat bewijst ze in 1971 met een Ford Supervan, een Formula 5000 chassis met de presence van een Transit. Op de E42 nabij Namur, op een stuk snelweg in aanbouw en afgesloten voor het verkeer, vestigt ze met deze krachtpatser in 26”8 een nieuw kilometerrecord. Een ongewone krachttoer voor een bedrijfsvoertuig van die tijd. En de lijn zet zich voort. Een jaar later helpt ze Ford Transit Diesel in Monza aan drie nieuwe wereldrecords.

Successen in Monza
Het is 1973 als ze, samen met andere Europese top-racers, door The Flying Scot - Formule 1 piloot Jacky Stewart - geselecteerd wordt voor het breken van het Ford’s Record in Monza. De Ford wagens behalen 13 nationale snelheids/uithoudingsrecords.

Exit Ford
Haar laatste jaar bij Ford rijdt ze met de Escort 1300 en een Ford Capri 3.0. De oliecrisis hakt er stevig in en leidt tot een sterke vermindering van de Ford sponsorbudgetten. Ondanks Yvettes talrijke overwinningen en puike prestaties wordt het contract niet verlengd.

Van Porsche naar BMW
Maar al gauw heeft ze weer het stuur in handen en de voet op het gaspedaal. Samen met Charlotte Verney van het Porsche 911 Carrera RS Team eindigt ze 11de in het algemeen klassement in de 24 uur van Le Mans van ‘74. Een jaar later maakt ze een switch naar BMW. Met teammaat Noël Van Assche - Pedro - stapt ze op het podium als tweede in het algemeen klassement bij de 24 uur van Francorchamps.

Passie
Yvette stopt met racen in 1976. Het einde van haar professionele carrière betekent echter niet dat ze de autosport definitief vaarwel zegt. Frequent is ze te spotten bij regelmatigheidswedstrijden, klimkoersen en historic rally’s. Snelle auto’s blijven nu eenmaal haar grote passie.
https://yvettefontaine.be/nl/
Tekst: Karina Ramaekers
Foto’s: Yvette Fontaine

Begonnen in 1964 met een Mini ging Yvette Fontaine snel zowat alle disciplines van de autosport proeven: rally’s, klimkoersen, circuit en zelfs uithoudingsraces. Op de beursstand praatte ze ronduit over haar veelzijdige, vruchtbare autosportloopbaan. Ze is er terecht trots op. Als we haar aan het woord laten, begrijpt iedereen waarom.
“Toen ik begon, reed zowat iedereen met zijn eigen, dagelijkse auto. Die werd gebruikt in alle disciplines. Dat was gewoon zo in die tijd. Al snel werd ik ontdekt door automerken die me met getunede exemplaren kansen boden om aan heuse hoogstaande wedstrijden deel te nemen. Na een succesvolle Tulpenrally, lokten toch meer en meer de races op circuit. Zo kwam ik terecht bij het Ford Chevron Racing Team waarmee ik me kon meten met de grote jongens.”
Wat Yvette Fontaine niet onderstreept, is dat die naar namen luisterden als Jean-Pierre Gaban, Claude Bourgoignie, Jean-Claude Franck en andere Alain Dex’. Die verschoten zich regelmatig een raap dat een jongedame hun onder verschrikkelijke druk zette. Samen met Gilbert Staepelaere in de rally’s en Yvette Fontaine op circuit, mag worden gezegd dat ze de Ford Escort groot hebben gemaakt. Maar Yvette reed soms ook tegen nog grotere namen als Jackie Stewart. En zelfs Sir Stirling Moss had tijdens een ontmoeting in het Casino van Knokke veel lof voor haar.

“In 1969 werd ik dan Kampioen van België met die Ford Escort. Het was de eerste keer dat een vrouw die titel behaalde. Ik was er héél fier op en het kriebelde naar meer. Omdat ik al vaak de 24 Uren van Francorchamps had gereden, kreeg de mythe van de etmaalrace in Le Mans grotere aantrekkingskracht op mij. In 1974 was het zover. Met Christine Beckers en de Franse Marie Laurent reed ik in een Chevron B23 op het wereldvermaarde circuit in La Sarthe. Na een zware wedstrijd tegen verbijsterend hoge snelheden, eindigden we zeventiende algemeen maar wonnen we wel de 2 liter klasse.” Dus weer iets om fier op te zijn.
“In 1975 reed ik opnieuw de 24 Uren van Le Mans. Dit keer met Anny-Charlotte Verney in een Porsche 911 Carrera RS. We werden elfde algemeen. Le Mans is bij die twee keer gebleven. De mooiste tijd van mijn loopbaan bracht ik eigenlijk door bij het Ford BP Racing Team, maar globaal moet ik voor alle mensen die mij omringden dankbaarheid betuigen, want ze hebben veel voor mij gedaan en betekend.”
Yvette Fontaine is een monumentale dame in de autosport. Reden genoeg om een auto die ze bestuurde na te bouwen. Een look-alike van de Ford Escort TC met Chevron deco stond in de parketzaal te pronken. Een creatie van verwoede Ford liefhebbers Albert en Kenny Smeets. Met enorm veel toewijding en zin voor detail presenteerden zij de kampioenenauto.

Yvette Fontaine kan bogen op een indrukwekkend palmares. Begrijpelijk dat journalist Frank Rameckers dat met haar in een biografie optekende. Het drietalig werk bevat talloze verhalen en anekdotes en is doorspekt met prachtige foto’s. Een aanrader voor de boekenkast. Onder haar klinkende naam op de cover staat het geheim van Yvettes rijk beleefde, omzeggens unieke autosportloopbaan: Mijn passie. Het moeilijk in materie te vatten gevoel waarmee gedreven mensen tot grote daden of prestaties worden geleid.

merk: Ford
type: Escort groep 4 (replica)

Year: 1968
Engine: Bored 2.1 Pinto
bodyshell: Full groep 4
Rolcage: Safety device
Suspension: Bilstein
Feul supply: IDF Weber’s / works manifold
Exhaust: Bigbore line

Bijzonderheden:
Chevron bestickering - Driver Yvette Fontaine
Yvette Fontaine is een van de kleurrijkste figuren uit de Belgische autosport. Als jonge vrouw begon ze in de jaren ’60 te racen in een mannenwereld. Ze werd in 1966 de eerste vrouwelijke Belgische kampioen ooit. In 1969 werd ze Belgisch kampioen bij de Toerwagens en in 1971 en 1975 werd ze opnieuw Belgisch kampioen bij de vrouwen. Ze maakte ook indruk op de 24h-races van Francorchamps (10 keer) en Le Mans (2 keer).