Classic Car Magazine

Begin jaren zeventig: bij General Motors, meer bepaald Opel, lag Belgisch ingenieur Vic Heylen uit Bolderberg (Zolder) ‘in de bovenste schuif’. De door hem klaargemaakte Opel Commodores haalden briljante resultaten tijdens de 24 uren van Francorchamps. Ook op andere omlopen leverden ze puike prestaties. De opkomst van de Ford Capri 2600RS deed hem echter naar alternatieven zoeken. En dat vond hij…De aanhouder wint...

De veel lichtere Opel Manta met een zescilinder 2800cc motor van de Commodore erin, bredere wielkasten, aangepaste vering, grote voorspoiler, … Dit moest het worden!

Een serieproductie van 1000 exemplaren om aan wedstrijden deel te nemen, en tegelijkertijd waren er ook de voordelen voor de gewone automarkt waar ‘de jonge mannen’ een waardige tegenhanger van de Capri RS zouden kunnen bemachtigen. Vic Heylen besprak zijn plannen met Opel Antwerpen CEO Bob Price. Maar de Opel ingenieurs zagen dat niet zitten, want zij hadden zoiets al eens geprobeerd…
Heylen kreeg toch het voordeel van de twijfel. Bob Price die kortelings daarna naar Zuid-Afrika zou vertrekken, bracht hem in contact met Bob Lutz, de Opel directeur in Russelsheim. Die zag wel graten in dit project maar moest ook rekening houden met de tegenkantingen van de fabriek.
Vic kreeg een voertuig en onderdelen ter beschikking en bouwde zijn prototype.

De prestaties sloegen iedereen met verstomming. Zowel in rally als in heuvelklimwedstrijden behaalde hij prachtige resultaten. Chuck Chapman en Alex Cunningham van Adam Opel GmbH waren voor het project gewonnen.
Zij verdwenen intussen naar andere posities en andere landen en toen ook Bob Lutz naar BMW vertrok, gaven hun vervangers pas na veel aandringen hun akkoord. Voorwaarde was wel dat de wagens oorspronkelijk uit de fabriek in Antwerpen moesten komen, maar dat er nergens een link met Opel mocht zijn.
Zo werden alle Opel kentekens verwijderd van de auto, het instructieboekje en dergelijke. Het zou een TE2800 worden, de afkorting van Transeurop Engineering, het bedrijf van Vic Heylen. Het licht ging op groen voor de bouw van 500 ‘Antwerpse’ standaard Opel Manta 1600S exemplaren, zonder motor, met een grotere achterbrug, geventileerde schijfremmen en allemaal in dezelfde okergele Opel kleur.
Daarin bouwde de equipe van Transeurop Engineering, gevestigd in Bolderberg (Zolder), de zescilinder 2784 cc motor met twee Zenith carburatoren. De voorste dwarsbalk werd doorgezaagd, verlengd en de radiator werd meer naar voren geplaatst. Rondom werden Bilstein schokdempers en dwarsstabilisatoren gemonteerd. De motorkap werd vervangen door een meer bolvormig exemplaar in polyester, de wielkasten werden verbreed en in polyester uitgevoerd en de batterij werd in de kofferruimte geplaatst. Zo kwam de TE2800 aan een ideale gewichtsverdeling. Hij kreeg mooie Recarozetels vooraan, een sportstuur en ATS velgen met 195/70 HR 13 banden erop. Goed voor een spurt van nul tot 100 in 7,9 seconden en een topsnelheid van 207 km/u !
Het feest kon beginnen. Verdelers werden gevonden in Nederland (Jetten) , Italië (Conrero), Frankrijk (Greder), Oostenrijk en Duitsland (Steinmetz).

Of toch niet

Maar het was intussen einde 1973 en… daar was de energiecrisis met negatieve campagnes, autoloze zondagen en snelheidsbeperkingen. De markt van deze auto’s viel stil. Bestellingen werden afgezegd en, nog meer drama, Steinmetz ging bankroet met 4 onbetaalde TE2800’s in zijn bezit…
Heylen wilde zijn bedrijf en geesteskind redden en zette alles op alles om de aankooptender van de Rijkswacht, die op zoek was naar snelle interventiewagens, binnen te halen. Hij speelde de troeven uit: zijn TE2800 was sneller en handiger dan de Porsche en het order zou zorgen voor tewerkstelling in eigen land. Maar, plots werd het lastenboek veranderd en diende men een Targa dak aan te bieden… In allerijl werd nog een uitneembaar dak ontwikkeld voor de Manta. Te laat, want het kalf was al verdronken.

To be or not to be

Uiteindelijk werden er 81 TE2800’s gebouwd: 2 prototypes en 79 seriemodellen. En daarmee stierf deze ‘Belgische’ auto een vroege dood. De gestockeerde Manta exemplaren in Antwerpen verdwenen terug naar de fabriek, en werden verder als Opel Manta 1600S opgebouwd en verkocht.
Veel van deze bijzondere auto’s hebben de tand des tijds niet doorstaan. Naar verluidt maar een 25-tal. De meeste zijn echter volledig gerestaureerd en/of overgebouwd in andere Manta koetswerken. Slechts een vijftal volledig originele exemplaren zouden zich nog bij verzamelaars bevinden.

Tekst en foto’s: Guido Devreker